در شاهنامه فردوسی، سنجه از دیوان مازندران است که مباشر بارگاه شاه بوده و مأموریت داشته تا خبر آمدن سپاه ایران را به دیو سپید برساند و با ایرانیان پیکار کند. او نگهبان چاهی بود که شاه مازندران، کاووس، و یارانش را در آن زندانی کرده بود.
روایت می‌گوید: سنجه خبر آمدن کیکاووس را به دیو سپید می‌رساند و از جان و تن خود آزرده می‌شود، اما وظیفه‌اش را انجام می‌دهد. اما وقتی رستم سپاه ایران کاووس و یارانش را از بند رهانید، در نبردی سرنوشت‌ساز سر سنجه را از تن جدا کرد و بسیاری از دیوان مازندران به دست او کشته شدند. سنجه در شاهنامه نمادی است از قــدرت، وفــاداری و آزمون دشوار. همین ویژگی‌ها باعث شد که این نام برای من الهام‌بخش باشد.
